บันทึกการทำขนม ยิ้ม ๆ ^O^ 19-12-57

บันทึกการทำขนม ยิ้ม ๆ ^O^ 19-12-57

ฉันไม่ใช่คนขยัน หรือชอบทำขนมหรอก ในทางตรงกันข้าม ฉันเป็นคนชอบอยู่เฉย ๆ กิน ๆ แล้วก็นอน นั่นคือเมื่อก่อนจ้าา ^O^

ในตอนนี้ฉันเปลี่ยนไปแล้วหน่ะ แต่ฉันก็ยังเป็นเด็กหญิงเจี๊ยบคนเดิมหล่ะ ฉันชอบเรียนรู้ ถึงแม้ฉันจะไม่เก่งอะไรเลยก็ตาม แต่ฉันก็มีความสุขที่ได้เรียน ได้ทำ ได้ลอง มั่ว ๆ ไปเถอะ เดี๋ยวก็ทำได้ ^O^

หลายคนถามหาสูตรทำขนมของฉัน มันไม่ยากหรอก ฉันใช้แป้งสำเร็จรูปที่เขาผสมไว้แล้ว มาผสมดัดแปลงนิดหน่อย แรก ๆ ฉันก็ทำตามที่แป้งสำเร็จบอกว่าผสมยังไง แต่พอกินแล้วมันไม่ได้อย่างใจ มันยังไม่ใช่อ่ะ มันหวานและขม และแห้ง ๆ 55 ^O^

ฉันก็ทดลองเพิ่มนี่นิด เติมนี่หน่อย ลองดู ๆ ผสมไปเรื่อย ๆ ตอนนี้ทุกคนที่ได้กิน รวมถึงตัวฉันเองก็ว่ามันอร่อยจัง ฉันชอบมาก ถ้าได้กินทีไรหยุดกินไม่ได้สักที มันเพลิน ^O^

นาน ๆ ฉันถึงจะทำ ฉันทำเพราะแม่ฉันอยากกิน ไม่ได้ทำบ่อย ๆ หรอก และมันไม่ได้ทำแล้วออกมาสวยทุกชิ้น แม้จะมีแม่พิมพ์ แต่มันก็ต้องลุ้นบางทีมันก็อยู่ที่อุณหภูมิวัตถุดิบตอนผสม การตีแป้ง ความร้อน ฯลฯ 

ฉันก็มั่วไป และมีความสุขทุกครั้งที่คนกินบอกว่าอร่อยจัง โดยเฉพาะแม่ฉัน แม่บอกว่าถึงมันจะเหี่ยว มันไม่สวยก็ไม่เป็นไร มันอร่อยแม่ชอบ นี่แหละความสุขเล็ก ๆ ของฉัน ^O^

ครั้งนี้ฉันทำแล้วขนนเหี่ยวไปหน่อย แต่รสชาติและความนุ่มก็ยังอร่อยเหมือนเดิม ดีใจจังเลย คงอีกนานกว่าจะได้ทำขนมแบบนี้อีกที ขนมยิ้ม ๆ ^O^

Norarat Jeab

19-12-57

วิ่งกรมอู่ทหารเรือ 30-11-57

วิ่งกรมอู่ทหารเรือ 30-11-57

เป็นงานวิ่งเล็ก ๆ ที่จัดได้ดีทีเดียว ฉันลังเลว่าจะวิ่งฟรุ้งฟริ้งหรือจะเต็มที่ดี แต่ในที่สุดฉันก็ตัดสินใจเลือกวิ่งฟรุ้งฟริ้งกับเพื่อนฉัน และสนุกมากเลย ^O^

ตลอดเส้นทางมีสะพาน 5 สะพาน สะพานที่ฉันประทับใจคือ สะพานพระปกฯ กับสะพานพุทธฯ วิวสวยมาก งานนี้มีคนรู้จักฉันเยอะเลย ไม่ใช่เพราะฉันดังหรอก เป็นพี่ ๆ ที่เคยเห็นฉันซ้อมวิ่งที่รพ. ทหารเรือหล่ะ กับวงเวียนใหญ่ ก็ฉันเด็กฝั่งธนนิหน่า คนแถวนี้ก็ไปวิ่งงานนี้เยอะเลย ตอนแรกนึกว่าต้องวิ่งคนเดียว โชคดีงานนี้ฉันมีเพื่อนวิ่งฟรุ้งฟริ้งไปกับฉันด้วย สนุกมากเลยหล่ะ

ฉันใช่เวลาทั้งหมดในการวิ่งไป 1.10.41 ชม. วิ่งไปพร้อมกับเพื่อนฉัน นานแล้วที่ฉันไม่ได้วิ่งแบบนี้ ฉันสนุกและมีความสุขมาก เพื่อนฉันใจดีสุด ๆ เป็นตากล้องให้ฉันด้วย สนุกดี งานนี้ถามว่าฉันอยากได้ถ้วยไหม ฉันก็อยากได้ แต่เพราะลงตารางครูอยู่ ฉันเลยวิ่งอัดไม่ได้ และถึงวิ่งอัดฉันก็ไม่รู้จะมีแรงพอที่จะวิ่งติดอันดับกับเขาหรือเปล่า เพราะก่อนหน้าวันงาน ฉันก็วิ่งหนักมาก แต่ช่างมันเถอะถึงไม่ได้ถ้วย แต่ฉันก็สนุกและมีความสุขตลอดเส้นทางวิ่งเลยหล่ะ

วิ่งเสร็จก็กินข้าว อาหารในงานเยอะและอร่อยทุกอย่างเลย ฉันชอบมาก กินเสร็จก็ถ่ายรูปกันต่อ แล้วก็ได้เที่ยวพิพิธพันธ์ในกรมอู่ด้วย ได้เห็นเรื่องราวเกี่ยวกับการต่อเรื่อเดินสมุทร์ของไทยเรา ได้เห็นเรื่องราวต่าง ๆ ที่ฉันไม่เคยรู้มาก่อน และได้ลงนามถวายพระพรในหลวงด้วย งานนี้ได้อะไรมากกว่าที่คิดไว้เยอะเลย ^O^

เสร็จงานเลิกก็ไปทำบุญให้อาหารปลาที่วัดระฆังกัน เป็นงานวิ่งอีก 1 งานที่ฉันชอบมาก และมีความสุขมากเลยหล่ะ ^O^

ขอบคุณสิ่งดี ๆ ที่ให้ฉันได้ไปวิ่งงานนี้ ขอบคุณผู้จัดที่จัดงานออกมาได้ดีมาก และอาหารอร่อยมาก ขอบคุณเพื่อน ๆ พี่ ๆ ทุกคนที่ออกมาวิ่งงานนี้ค่ะ ขอบคุณจากใจ ^O^

Norarat Jeab

7-12-57

Run and Ride For The King 7-12-57

Run and Ride For The King 7-12-57

เป็นงานวิ่งที่ฉันตั้งใจมาก ๆ พอพี่อ้อยชวนฉัน ฉันตกลงทันที แค่บอกว่าไปวิ่งเพื่อในหลวง ตั้งแต่ที่ไม่รู้ชื่องานวิ่ง ไม่รู้จัดวิ่งที่ไหน ไม่รู้แม้แต่เสื้อวิ่งเป็นยังไง รู้แค่ว่าฉันอยากไปวิ่งงานนี้ก็แค่นั้นเอง

พอเขาเปิดให้ซื้อบัตรฉันไปซื้อตั้งแต่วันแรกที่เปิดขายเลย (จำได้เพราะตรงกับวันลอยกระทงพอดี ^O^) ได้บัตรมาครอบครองแล้วก็สบายใจ เหลือแค่ทำยังไงให้ได้ไปวิ่ง เพราะฉันลงตารางวิ่งเพื่อไปวิ่งมาราธอนที่จอมบึง และใครที่ลงตารางต้องมีวินัยสุด ๆ เพราะไม่มีใครบังคับ แต่เราเลือกเอง และฉันเลือกแล้ว มันก็แค่นั้นเอง ^O^

วันนี้ที่ฉันมาวิ่ง ฉันก็สนุกและเหนื่อยมาก แต่มันมีความสุข แม้ฉันจะไม่ได้วิ่งฟรุ้งฟริ้ง ไม่ได้ถ้วยรางวัล ไม่ได้วิ่งที่ 4.5 กม.พร้อมพี่ ๆ ดีเจที่ฉันรักและนับถือ เพราะไม่ว่ายังไงปลายทางเราก็เข้าเส้นชัยที่เดียวกัน ฉันแค่ออกตัวไปก่อนเท่านั้นเอง ฉันมีความสุขมากแล้ว ที่ได้ร่วมวิ่งบนเส้นทางและถนนสายเดียวกันกับพี่ ๆ เท่านี้ฉันก็ดีใจที่สุดแล้ว ^O^

ตลอดเส้นทาง 8.20 กม. งานนี้ฉันได้อยู่กลุ่มผู้นำ ฉันออกตัวแรงมาก ตีคู่มากับเพื่อนฉันที่ได้อันดับ 1 รุ่น 30 ปี แล้วฉันก็ปล่อยให้เพื่อนฉันนำไปแล้วก็เชียร์เพื่อนฉันอยู่ในใจ เพื่อนฉันเจ็บอยู่นะแต่ใจสู้สุด ๆ (รออีกสักพักนะแล้วฉันจะตามไปวิ่งเป็นเพื่อน 55) กม.แรก ฉันวิ่งได้เพซ 5.02 นาที แต่แรงฉันก็ตกลงๆๆ ไปเรื่อย ๆ จนเกือบแตะเพซ 7 ฉันเหนื่อยจังเลย แต่ก็วิ่งต่อไปจนเข้าเส้นชัยในที่สุด ด้วยเวลาทั้งหมด 49.51 นาที

ฉันพลาดไปนิดเดียว คนที่ได้ที่ 2-3 ทำเวลาไป 48 นาทีกว่า ๆ แต่ช่างมันเถอะ แค่ได้มาวิ่งเต็มที่ ทำให้ดีเท่าที่ใจเราทำได้ เท่านี้ก็ดีใจที่สุดแล้ว ^O^

พี่เฟี๊ยตถามฉันว่าเป็นไง ฉันตอบว่าสบาย ๆ แค่หายใจไม่ค่อยจะทันเท่านั้นเองค่ะ พี่อั๋นชมฉันด้วยว่าวิ่ง 10 โล หน้ายังดูสดชื่นอยู่เลย พี่แบมก็บอกว่าฉันดูผอมและสุขภาพดีจัง พี่แบมดีใจกับฉันด้วยหล่ะ และพี่เต๊ปก็บอกว่า เดี๋ยวปีหน้าถ้ากรีนเวฟจัดอีกจะลงวิ่งฟรุ้งฟริ้ง 10 โลกับฉัน ดีใจจังเลย 555

ที่สำคัญที่สุดตอนฉันเจอพี่อ้อยที่หลังเวที พี่อ้อยแม้จะยุ่งอยู่แต่ก็ออกมาถ่ายรูปกับฉัน และก็กอดเพิ่มพลังให้ฉันด้วย ดีใจจังเลย ฉันเสียดายที่ไม่ได้วิ่งฟรุ้งฟริ้งกับพี่อ้อย แต่ไม่เป็นไร แค่นี้ฉันก็มีความสุขมากแล้วหล่ะ ^O^

งานนี้ฉันยังได้รู้จักเพื่อน ๆ แฟนคลับกรีนเวฟเพิ่มอีกหลายคนเลย พี่ต๋อย เมย์ พี่เอ็กซ์ ฯลฯ ทุกคนน่ารักมาก อยู่กันจนงานปิด สนุกมาก ลุ้นรางวัลไปด้วยกัน ฉันอยากได้ S5, ทีวี, ลำโพงกรีนเวฟ ลุ้นกันจนนาทีสุดท้าย สนุกมากก แม้คนที่ได้ไปจะไม่ใช่ฉันก็ตาม 555

ขอบคุณสิ่งดี ๆ ที่ทำให้ฉันได้มาร่วมวิ่งงานนี้ ขอบคุณพี่ ๆ กรีนเวฟที่จัดกิจกรรมดี ๆขึ้นมา ขอบคุณตัวฉันเองที่ตัดสินใจมาวิ่งงานนี้ ขอบคุณพี่ ๆ เพื่อน ๆ นักวิ่ง และชาวกรีนเวฟ ทุกคนที่ออกมาวิ่ง มาสนุกด้วยกัน ขอบคุณจากใจค่ะ ^O^

Norarat Jeab
7-05-57

2 ความต่าง ใน 1 คืน ^O^

2 ความต่าง ใน 1 คืน ^O^

เมื่อคืนนี้ (23-11-57) ฉันได้มีโอกาสไปงานแต่งงานเพื่อน กับงาน ชัตเตอร์ รันนิ่ง อวอร์ด ทั้ง 2 งานนี้ ทำให้ฉันยิ้มได้จากใจเลยหล่ะ ยังไงน่ะหรอ? ก็ฉันมีความสุขไง ^O^

เพื่อนฉันคนนี้เป็นคนนิสันดีมาก เป็นเพื่อนที่ให้คำแนะนำดี ๆ ในการวิ่ง และยืดเหยียดอยู่เสมอ เวลาเจอกันเพื่อนฉันจะมีรอยยิ้มเสมอ ฉันดีใจกับเขาจริง ๆ นะ เพื่อนฉันเป็นเจ้าบ่าวที่หล่อเลยหล่ะ ส่วนเจ้าสาวก็สวยน่ารักมาก

ในงานสิ่งที่ฉันไม่เคยพลาดคงจะเป็นเรื่องอาหาร งานนี้จัดเลี้ยงเป็นค๊อกเทล อร่อย ๆ ฉันชอบลูกชุบ ขนมชั้น ขนมจีบ ข้าวหน้าเป็ด อร่อยจังเลย เรื่องของกินนี่พลาดไม่ได้จริง ๆ 555 (มันใช่หรอเจี๊ยบ ^O^)

แม้ฉันจะได้อยู่แสดงความยินดีกับเพื่อนแค่แป๊บเดียว แต่ฉันก็รู้สึกดีใจกับเพื่อนคนนี้มาก ๆ "ขอให้รักกันไปนานๆ  รักกันด้วยความเข้าใจนะจ๊ะ " ยิ้มๆๆๆๆ ^O^

ในงานมีผู้ที่เคยเข้าประกวดเดอะวอย ซีซั้น 3 มาร้องเพลงด้วย ฉันได้ขึ้นไปขอถ่ายรูปด้วยบนเวทีเลยหล่ะ ดีใจจังเลย ^O^

ส่วนงาน ชัตเตอร์ รันนิ่ง อวอร์ด เป็นงานประกาศรางวัลสำหรับนักวิ่ง ฉันได้มีโอกาสเข้าร่วมงานด้วยความบังเอิญ (ครูดินชวน ^O^) เป็นครั้งแรกของฉัน ที่ได้ไปร่วมงานนี้

ทุกคนดูแปลกตาไปมาก สวย ๆ หล่อ ๆ กันทุกคนเลย มีการประกวดหนุ่ม สาว ประจำคืนนี้ด้วย โชคดีที่ฉันไปสาย (ฉันรอด ไม่ต้องประกวดดีใจ 555) คนที่ได้รางวัลไปมาจาก เคซี้ รันนิ่ง เหมาะสมแล้วหล่ะ น้องเขาหน้าตาดีทั้งคู่เลย น่ารัก ๆ ^O^

ในงานมีโชว์มายากลด้วย สนุกดี นาน ๆ จะได้ดู แรก ๆ ก็จับผิดกัน ว่านกจริงนกปลอม ฉันดูไม่ออกจริง ๆ นกหายไปไหน ครูดินบอกว่านกบินไปสิงคโปร์แล้ว 555 (ครูแซวพี่นก ^O^)

บรรยากาศในงานที่ฉันไม่พลาดอีกเช่นเคยคือเรื่องกิน มีอาหารเยอะเลย ก๋วยเตี๋ยว ชูชิ เค้ก ผลไม้ สลัด ฯลฯ กิน ๆ ^O^

ปิดท้ายด้วยการประกาศผลรางวัล ผู้ที่ได้รับรางวัลทุกคนสุดยอดมาก ดูจากประวัติ สุดยอดมากเลย ฉันได้รับแรงบันดาลใจเยอะเลย ดีใจมากที่ได้ไปร่วมงานนี้ ยินดีกับทุก ๆ คนที่ได้รับรางวัลด้วยนะคะ สักวันฉันอาจได้รับรางวัลกับเขาบ้างก็ได้นะ ใครจะไปรู้ 555 ฝันต่อไป ^O^

ขอบคุณสิ่งดี ๆ ที่ให้ฉันได้มีโอกาสไปร่วมทั้ง 2 งาน ฉันมีความสุขมากเลย ขอบคุพี่ชายใจดี (เฮียลิฟ จากเคซี่ รันนิ่ง ^O^)  ที่มาส่ง ไม่งั้นฉันก็คงต้องกลับด้วย บีทีเอส แล้วต่อแท็กซี่ ด้วยส้นสูงที่เดินไม่ค่อยถนัด อาจทำให้ฉันตกบันไดขึ้นรถไฟฟ้าอีกก็ได้ ยิ่งซุ่มซ่ามอยู่ด้วย 555 ^O^
ขอบคุณครูดินกับพี่ฮ้อที่ชวนฉันไปร่วมงานชัตเตอร์ ฯ ด้วย ขอบคุณจากใจค่ะ ยิ้มๆๆๆ ^O^

Norarat Jeab
24-11-57

วิ่ง ฮาล์ฟ งาน BKK MARATHON 16-11-57 ^O^

วิ่ง ฮาล์ฟ งาน BKK MARATHON 16-11-57 ^O^

ในคืนวันก่อนไปวิ่งเจี๊ยบฝันว่าไปไม่ทัน ทำให้เจี๊ยบไม่ได้ลงแข่ง ไปถึงสนามเขาแข่งกันเสร็จแล้ว เป็นฝันร้ายสุด ๆ เลย เจี๊ยบสะดุดตื่น ปรากฏว่าเพิ่งตี 1 กว่า ๆ สบายใจเลยหลับต่อ ตื่นอีกที ตี 3 ตายๆๆๆ วิ่งตี 4 นะ จะไปทันไหมเนีย รีบสุดชีวิต

พ่อแม่ ตื่นมาส่งเจี๊ยบไปวิ่งด้วย เจี๊ยบตั้งสติสุด ๆ ใช้เวลาเพียง 15 นาที ในการอาบน้ำและเตรียมความพร้อมในการออกจากบ้าน พ่อรีบไปเอารถ แม่ขอติดไปด้วย โชคดีที่รถไม่ติด และบ้านเจี๊ยบอยู่ไม่ไกลมาก ไม่ไงความฝันเป็นจริงแน่ เจี๊ยบคงเสียใจสุด ๆ แต่ก็จะไม่โทษใครทั้งนั้น เพราะเป็นความผิดพลาดของเจี๊ยบเอง ช่างมันเถอะ เจี๊ยบคิดแบบนี้จริง ๆ ^O^

แต่ในที่สุดเจี๊ยบก็ไปทัน จากบ้านเจี๊ยบไปถึงจุดปล่อยตัวใช้เวลา 10 นาที ต้องขอบคุณพ่อกับแม่มาก ๆ เจี๊ยบสบายใจขึ้นมาทันที รีบเอากระเป๋าไปฝาก แล้วก็มาเจอพี่ ๆ กำลังจะไปวอร์ม เจี๊ยบเลยได้วอร์มนิดหน่อย แล้วรีบไปแทรกเข้าไปอยู่กลาง ๆ เพราะคนเยอะมากๆๆๆๆ ^O^

ในใจเจี๊ยบตอนนั้นก็พยายามตั้งสมาธิ ใจเจี๊ยบต้องนิ่งที่สุด พยายามจับลมหายใจ จับความรู้สึก แล้วพอสัญญานปล่อยตัวดังขึ้น ก็วิ่งออกไปแบบไม่คิดอะไร แค่จับความรู้สึก มันไม่เหนื่อย แต่เราออกตัวแรงไป เดี๋ยวจะคุมจังหวะไม่อยู่ เจี๊ยบก็พยายามวิ่งคุมจังหวะไปเรื่อย ๆ ไม่คิดอะไร แต่ความเหนื่อยก็ค่อย ๆ เพิ่มขึ้น เจี๊ยบยอมรับเจี๊ยบเหนื่อยจริง ๆ นะ

สิ่งมหัศจรรย์เกิดขึ้นกับเจี๊ยบคือวิ่ง ๆ อยู่ขณะที่ความเหนื่อยถึงจุดสุดยอดของความเหนื่อย อยู่ ๆ ความเหนื่อยก็ลดลงของมันเอง แล้วก็เหนื่อยขึ้นมาอีก แล้วก็หายไปอีก มันเป็นแบบนี้เจี๊ยบงงมาก เจี๊ยบต้องขอบคุณตารางฝึกของครูดินที่สร้างสิ่งมหัศจรรย์นี้ให้เกิดขึ้นกับเจี๊ยบ เพราะเจี๊ยบฝึกแบบนี้มาตลอด เพซเจี๊ยบไม่เคยนิ่งเลย แล้วเจี๊ยบก็ได้พัฒนาตัวเองแบบไม่รู้ตัว ดีใจสุด ๆ

ระหว่างทางที่วิ่งไปเจี๊ยบเจอผู้คนมากมาย ทุกคนวิ่งเต็มที่จริง ๆ นะ บางคนรู้จักเจี๊ยบก็ชวนเจี๊ยบคุย แต่เจี๊ยบพูดได้ลำบากมาก เจี๊ยบได้แต่ยิ้ม เจี๊ยบเหนื่อยมากจริง ๆ ยิ่งเหนื่อยยิ่งวิ่งเสียงดัง เจี๊ยบรู้เลยเจี๊ยบยังไม่ฟิต ต้องฝึกอีกเยอะเลย เจี๊ยบจะพยายามต่อไป ขอบคุณทุก ๆ คนที่ชวนเจี๊ยบคุย ขอบคุณที่ทักเจี๊ยบนะคะ แต่เจี๊ยบเหนื่อยมากจริง ๆ พี่ ๆ วิ่งไปก่อนได้เลย ไม่เป็นไร แค่ทักเจี๊ยบก็ดีใจแล้ว ขอบคุณจากใจค่ะ ^O^

สนานวิ่งจัดว่าไม่ค่อยโหดเท่าไหร่ แต่เจี๊ยบไม่เห็นพระอาทิตย์ขึ้นที่สะพานพระราม 8 เลย เสียดายจัง แต่ก็ประทับใจตลอดเส้นทางวิ่งปิดถนนเกือบ 100% เจี๊ยบไม่ต้องกลัวรถชนแค่นี้เจี๊ยบก็พอใจแล้ว อากาศในเช้าวันนั้นเย็นสบาย วิ่งแล้วมีความสุข แล้วยังได้เจอพี่ ๆ เพื่อน ๆ น้องๆ  แค่นี้ก็มีความสุขที่สุดแล้วหล่ะ สำหรับเจี๊ยบ ^O^

พอเข้าเส้นชัยมีเรื่องที่ทำให้เจี๊ยบยิ้มไม่หุบอีกแล้ว งานนี้เจี๊ยบได้ New PB สำหรับ ระยะ 21 โล เจี๊ยบใช้เวลาไป 2.08 ชม. และสำหรับระยะเต็มของงานนี้คือ 21.46 เจี๊ยบใช้เวลาไป 2.10 ชม. เจี๊ยบหายเหนื่อยเลย ดีใจมาก ถึงมากที่สุด ^O^

ขอบคุณสิ่งดี ๆ ที่ให้เจี๊ยบได้มาวิ่งงานนี้ ขอบคุณที่ให้เจี๊ยบมีความสุขและยิ้มๆๆ ได้ ขอบคุณจากใจค่ะ ^O^

Norarat Jeab
18-11-57

งานวิ่งสู่ชีวิตใหม่ 9-11-57

งานวิ่งสู่ชีวิตใหม่ 9-11-57

ฉันมีความสุขมากที่ได้ไปวิ่งงานนี้ เพราะช่วงหลัง ๆ ฉันไม่ค่อยได้ออกงานวิ่งเท่าไหร่ ดีใจที่จะได้ไปเจอพี่ ๆ เพื่อน ๆ น้อง ๆ นักวิ่งทุกคน บรรยากาศในงานก็สนุกมาก ฉันเริ่มวิ่งออกตัวด้วยความคึกคัก ออกตัวไปเบาๆ แต่มันเร็วของมันเอง งานนี้ฉันก็เต็มที่ ใช้เทคนิควิ่งช้าสลับเร็ว ฉันตายตอนจบ เร่งไม่ขึ้นเลยมันเหนื่อยมาก แต่ก็สนุกดี

ในงานวิ่ง 10 แรกของฉัน ก็เริ่มต้นที่งานนี้ เมื่อวันที่ 5 มค. 57 และในวันนีัฉันดีใจที่ได้กลับมาวิ่งอีกครั้ง แม้จะไม่ใช่สมานเดิม แต่ฉันก็สนุกและมีความสุขที่ได้มาวิ่ง กับทุก ๆ คน นี่แหละเป็นความสุขเล็ก ๆ ของฉันในเช้าวันอาทิตย์ที่ฉันห่างหายไปนาน

ขอบคุณสิ่งดี ๆ ที่ให้ฉันได้มาวิ่งในงานนี้ ได้มาสนุกกับพี่ ๆ เพื่อน ๆ น้อง ๆ ทุกคน ขอบคุณจากใจค่ะ

Norarat Jeab
12-11-57

เรื่องธรรมดาที่ใจได้เรียนรู้

เรื่องธรรมดาที่ใจได้เรียนรู้

เมื่อฝนตกลงมาจากฟ้า ฝนมาจากที่ใดหน่อฉันสงสัย
หรือฟ้ากำลังร้องไห้เศร้าเสียใจ ฟ้าเศร้าใจเพราะเหตุใดอยากรู้จริง

ใจหน่อใจเกิดคำถาม ฟ้าที่กว้างใหญ่เหตุใดจึงร้องไห้ เหมือนใจฉันตอนนี้ที่มีน้ำตา เมื่อสิ่งที่หวังไม่เป็นอย่างใจ

ความเข้าใจที่มีมาช่างต่างจากความจริง ฉันควรทำอย่างไรช่วยบอกที ให้ใจกลับมายิ้มได้ ใจฉันเจ็บปวดร้าวราน ฉันสงสารใจตัวเอง

ได้แต่ปลอบใจว่าช่างมันเถอะ เป็นเรื่องธรรมดาที่ทุกคนต่างเคยเจอ ผิดหวังสอนให้เราอย่าคาดหวัง สมหวังทำให้ใจเป็นสุข มีผิดหวังก็ต้องมีสมหวัง มีสมหวังก็ต้องมีผิดหวัง แล้วเราจะเศร้าใจไปทำไม
ฉันได้แต่บอกใจแบบนี้ บอกให้เข้าใจจากหัวใจ ความสุขอยู่ที่ใจเรียนรู้เอง

เมื่อใจฉันได้เรียนรู้ ถึงจะเจ็บปวดสักแค่ไหน กับเรื่องธรรมดาทั่วไป แล้วฉันจะเศร้าไปทำไมกับเรื่องธรรมดา ขอบคุณความผิดหวังที่ให้ใจได้เรียนรู้ ฉันจึงเผื่อใจไว้เสมอ กับสิ่งที่หวังเผื่อมันไม่เป็นอย่างใจ แต่ความหวังในใจก็จะยังคงสวยงาม ^O^

Norarat Jeab
7-11-57

วิ่งเขาชะโงก (จปร) 2-11-57^O^

วิ่งเขาชะโงก (จปร) 2-11-57^O^

ก่อนลงวิ่งงานนี้ฉันไม่มั่นใจเลย และไม่ได้ลงงานวิ่งที่ไหนเลย ตั้งแต่ไปวิ่งงานริเวอร์แควที่กาญจนบุรี (วิ่งมิซูโน่) ฉันก็เก็บตัวฝึกซ้อมเพื่อที่จะลงวิ่งมาราธอนแรกของฉันที่จอมบึง ตอนซ้อมเพซเวลาไม่ค่อยนิ่ง ฉันออกตัวแรงแล้วก็แรงตกลงๆๆ แล้วฉันก็เร่งขึ้น แล้วแรงก็ตกลงอีก ตอนซ้อมฉันไม่เคยทำเวลาได้ดีเลย

เวลาของพี่ ๆ ที่เข้าโปรแกรมด้วยกันดี ๆ กันทุกคน พี่ ๆ ทำเวลาได้นิ่งและดีกว่าฉันมาก หลายคนทำเวลานำฉันไปแล้ว ฉันไม่คิดแข่งกับใครนอกจากตัวเอง ฉันจึงไม่กดดันเท่าไหร่ เวลาที่ฉันซ้อมก็จะซ้อมจริงจังอยู่คนเดียว พี่ ๆ ลุง ๆ น้า ๆ ป้า ๆ ที่วิ่งที่รพ.ทหารเรือก็จะคอยยิ้มให้ บางคนก็ให้คำแนะนำดี ๆ คอยเตือนฉันว่าอย่าเกร็ง ๆ อย่าวิ่งกระแทกเดี๋ยวเจ็บ ฉันก็พยายามปรับตัวเองมาเรื่อย ๆ

ที่สนามซ้อมมีน้าใจดีคนหนึ่งชื่อน้ายา น้ายาจะคอยสังเกตท่าวิ่งของแต่ละคน และคอยบอกเทคนิคการวิ่ง วันแรกที่ฉันเจอน้ายา ฉันติดวิ่งแขนนำขามาตลอด ครูดินก็พยายามปรับให้ฉันแล้ว ฉันติดเกร็งมาก และวิ่งกระแทก ยิ่งเวลาวิ่งเร็วยิ่งกระแทก และเกร็งมาก

ฉันค่อย ๆ ปรับ และฝึกใช้ขานำแขน เวลาเจอน้ายาก็จะคอยเตือน แรก ๆ ที่ปรับมันก็งง ๆ วิ่งไงนะขานำแขน ? วิ่งไงนะให้ไม่เกร็ง ? ยากจังเลย วิ่งไงนะไม่ต้องเร่งจังหวะ? วิ่งไงนะให้คุมจังหวะได้ ? วิ่งไงนะให้แขนซ้าย แขนขวาทำงานสัมพันธ์กับขา? ครูดินก็บอกแบบนี้ น้ายาก็ช่วยดูให้ ทุกครั้งที่เจอน้ายาจะคอยสังเกตและปรับให้ลงเท้าเต็ม ๆ คอยเตือนอย่าเกร็ง ๆ น้ายาใจดีมาก

ฉันโชคดีได้ฝึกตามโปรแกรมของครูดิน และได้เทคนิคจากน้ายา ผสมเข้ากันพอดี งานวิ่งที่เขาชะโงกนี้ฉันใช้ทุกเทคนิคที่ฉันได้เรียนจากครูดิน และน้ายา ฉันเอามาใช้หมด วิ่งสุดพลังจริง ๆ ฉันเหนื่อยสุด ๆ เลย และไม่คิดว่าจะวิ่งได้ดีขนาดนี้ มันสุดยอดมาก ฉันสนุกมาก มันส์สุด ๆ เลย ถึงแม้จะไม่ได้ติดอันดับอะไรกับเขาเลย แต่ฉันก็ดีใจแล้ว เพราะมันวิ่งได้ดีกว่าที่ฉันคิดไว้มาก ฉันอยากวิ่งให้คนที่ฉันรักมีความสุข ฉันอยากวิ่งให้ครูดินมีความสุข และฉันก็อยากวิ่งให้ตัวฉันเองมีความสุขที่ทำให้คนที่ฉันรักมีความสุข และฉันก็มีความสุขมากที่ฉันได้มาวิ่ง ^O^

เส้นทางการวิ่งจัดว่าโหดมาก กับระยะทาง 16 กม.ที่ฉันได้วิ่งไป มันช่างโหดสุด ๆ เลย ตอนวิ่งออกตัวฉันนึกถึงคำพูดของครูดินตลอด ครูบอกว่า "ไม่ต้องออกตัวแรง ค่อย ๆ เจี๊ยบ ออกตัวให้รู้สึกสบายๆก่อน เก็บแรงไว้ก่อน แล้วจะวิ่งสนุกขึ้นเยอะ " นี่คือสิ่งที่ครูบอกฉันก่อนวิ่ง ฉันเชื่อครู ฉันเก็บแรงไว้ จนกระทั่งถึงโลที่ 3 กม.มหาโหด โหดสุดๆ เพราะมันวิ่งขึ้นเขา วิ่งขึ้นตลอดแบบไม่รู้เมื่อไหร่จะถึง แรงฉันแทบจะหมดอยู่แล้ว ฉันก็ฝืนวิ่งไปเรื่อย ๆ บอกตัวเองว่าใกล้แล้วเจี๊ยบอีกนิดเดียว สู้ ๆ เจี๊ยบทำได้ ^O^

มีขึ้นเขาก็ต้องมีลงเขา ขอบอกว่ามันส์มากอ่ะ ฉันไม่กล้าลงเร็ว กลัวล้ม ก็ค่อย ๆ วิ่งลง ไม่ค่อยเหนื่อยแต่มันเสียวมากอ่ะ กลัวล้มสุด ๆ พอผ่านกม.3 ได้ ฉันก็ต้องเบาแรงลง ค่อย ๆ ยังไม่เร่งอะไรตอนนี้ วิ่งไปเรื่อย ๆ ไม่ต้องคิดอะไร ในใจบอกว่าอย่าเกร็งเจี๊ยบ อย่าเร่งตอนนี้ วิ่งไป ๆๆ เพื่อคนที่เรารักเจี๊ยบทำได้ อีกนิดเดียว ตลอดเส้นทางก็จะมีทั้งทางโค้ง มีทั้งเนินเขา มีทั้งทางลืนๆ เพราะฝนตกคืนก่อนวิ่ง แต่สิ่งที่ทำให้ฉันแทบหายเหนื่อยคือ พี่ ๆ เพื่อน ๆ น้อง ๆ ในชมรม และคนที่รู้จักฉัน พวกเราต่างให้กำลังใจกัน และเพื่อนๆ พี่ๆ บางคนก็เจ็บ แต่เขาก็วิ่งสุดพลังเหมือนกัน ฉันจะท้อไม่ได้ ฉันไม่ได้เจ็บสักหน่อย ฉันยังมีแรง ยังไหว ๆ ฉันก็แค่วิ่งให้มันเต็มที่ มันก็เท่านั้นเอง ^O^

พอเข้ากม.ที่10 ฉันเหนื่อยมาก แต่ฉันก็ค่อย ๆ เร่งจังหวะ เหลืออีกประมาณ 6 กม. เอง ฉันก็ค่อย ๆ สร้างจังหวะ เหนื่อยก็เบาลง หายเหนื่อยก็เร่ง ทำแบบนี้ไปจนถึงกม.ที่13 ฉันก็เร่งขึ้นมาอีก เร่ง ๆๆ ไปเรื่อย ๆ แล้วก็ใส่ไปให้สุด ๆ มีเท่าไหรฉันทุ่มสุดพลัง ฉันคิดถึงครูดิน ฉันคิดถึงคนที่ฉันรัก แล้วแรงก็มาของมันเอง ทั้ง ๆ ที่ฉันเหนื่อยจนแทบจะหมดแรงอยู่แล้ว นี่สินะที่เรียกว่าพลังแห่งความรัก อิอิ ^O^

ฉันทำเวลาวิ่งอยู่ที่ 1.36.44 ชม. ดีใจที่สุด ฉันทำได้ดีกว่าที่คิด เพซเฉลียต่อกม.อยู่ที่ 6.05 นาที และที่สำคัญก่อนถึงเส้นชัย ประมาณ 1 กม.ครูดินวิ่งมารับ ครูดินบอกว่า อีกนิดเดียว ยิ้ม ๆ ฉันวิ่งไปยิ้มไป  แต่ข้างในเหนื่อยสุด ๆ อีกนิดเดียวเท่านั้น ครูดินมารับแล้ว ใกล้แล้วเจี๊ยบ ฉันบอกตัวเองแบบนี้ แล้วก็ใส่ไปไม่ยั้ง 2 โลสุดท้ายคือ ฉันวิ่งเพื่อคนที่ฉันรัก วิ่งด้วยใจจริง ๆ นะ ^O^

Norarat Jeab
4-11-57

จุดเปลี่ยน ^O^

จุดเปลี่ยน ^O^

ย้อนกลับไปเมื่อสมัยเจี๊ยบเป็นเด็กผู้หญิงตัวเล็ก ๆ เด็กผู้หญิงขี้แง ขี้เกียจ และชอบอยู่เงียบ ๆ เด็กผู้หญิงที่โดนแกล้งตลอด สุดท้ายเด็กผู้หญิงเจี๊ยบก็ไม่ชอบไปโรงเรียน ไม่อยากเรียน และเงียบมาก นี่แหละเด็กหญิงเจี๊ยบ ^O^

ว่าแต่เพราะเหตุใดเด็กหญิงเจี๊ยบถึงเปลี่ยนไปได้ขนาดนี้ จากเด็กที่ไม่ชอบเรียนเลย แต่โตขึ้นถึงเรียนจบตรี 2 ใบ และจบโทอีก 1 ใบ และที่สำคัญ ทั้ง 3 ปริญญาเรียนไม่ซ้ำกันเลย ไม่นับที่ไปอบรมหรือสัมมนาอีกนับไม่ถ้วน หัวข้อไหนน่าสนใจเจี๊ยบก็ไปฟังหมด แต่ก็ไม่ได้เก่งอะไรสักอย่าง เจี๊ยบชอบที่จะเรียน และเกลียดการสอบที่สุด แต่มันจำเป็น และความรู้ที่เจี๊ยบได้มา มักมาช่วงก่อนสอบ2 อาทิตย์ บีบหัวใจสุด ๆ ^O^

หลายคนเรียนจบก็ทำงานประจำ เจี๊ยบก็เคยทำงานประจำอยู่ 2 ปี แล้วก็ early retire ออกมา เพราะเป็นช่วงพิษเศรษฐกิจที่อเมริกาเจอปัญหาและมันกระทบมาทั่วโลก บริษัทที่เจี๊ยบทำงานอยู่เลยเปิดให้สมัครใจลาออก เจี๊ยบก็ลังเล แต่ก็สมัครเพราะตั้งใจแล้วจะช่วยงานที่บ้าน และหาอะไรทำเล็ก ๆ น้อย ๆ

แต่มันแกว่ง ๆ มากนะ จิตใจเจี๊ยบช่วงว่างงาน และการทำงานที่บ้านมันไม่ได้ง่ายแบบที่หลายคนคิด มันดูสบาย แต่ลึก ๆ มันยากมากนะ สิ่งที่เจี๊ยบทำได้คือไปเรียนซะดีกว่า เพราะเจี๊ยบไม่รู้จะช่วยยังไงดี เจี๊ยบเลยจัดเวลาไปอบรมสมัครเอง ส่วนใหญ่ก็เน้นฟรีไว้ก่อน แม้แต่การเป็นผู้ประกอบการรายใหม่เจี๊ยบก็เคยไปอบรมมาแล้ว (NEC) กระทรวงอุสาหกรรมจัดมีเปิดให้สมัครได้หลายที่เลย เจี๊ยบเลือกอบรมที่ม.พระจอมเกล้าธนบุรี เป็นการอบรมที่โหดมากนะ ต้องทำแผนธุรกิจ และจะนำเสนอแผนต่อคณะกรรมการ เจี๊ยบก็ทำจนสำเร็จนั่นแหละ แต่มั่วสุด ๆ มั่วแบบมีหลักการนะ ไม่งันไม่ผ่านง่าย ๆ หรอก ^O^

ระหว่างนั้นรัฐบาลก็เปิดโครงการต้นกล้าอาชีพเพื่อสร้างงานให้คนว่างงานสามารถประกอบอาชีพเองได้ เจี๊ยบก็สมัคร เลือกอบรมการสร้างเวปไซค์ เจี๊ยบเลือกเรียนที่ม.พระจอมเกล้าธนบุรีอีกนั่นแหละ เจี๊ยบเขียนเวปไม่เป็น แต่ที่นี่ก็สอนให้เข้าใจหลักการ และเครื่องมือที่ใช้สร้างเวปแบบง่าย ๆ แต่ทำเป็นไหม ก็ทำเวปแบบง่าย ๆ อ่ะได้ แต่มันไม่สวยนะ ขอแค่มีหน้าเวปส่งให้เพื่อให้มันจบหลักสูตรแค่นี้แหละ เจี๊ยบก็เอาตัวรอดมาได้อีกแล้ว มั่ว ๆ ไปแหละ ขอแค่มีส่ง เจี๊ยบคิดแค่นี้

เจี๊ยบได้หลักการขอแค่มีส่ง มาจากตอนเป็นเด็กป.3 อ.วิชาศิลปะดุมาก เจี๊ยบไม่ชอบทำการบ้านไม่ชอบทำงานส่ง และเจี๊ยบก็เจออ.วิชาศิลปะตีเจ็บมาก เพราะเจี๊ยบไม่ยอมทำงานส่ง ตั้งแต่นั้นเจี๊ยบก็ทำงานส่งและไม่ถูกตี ก็แค่ให้มีงานส่ง เราก็ไม่โดนตีแล้ว นี่แหละสิ่งที่อ.วิชาศิลปะสอน อ.สอนให้รู้จักความรับผิดชอบ ตั้งแต่นั้นมาเจี๊ยบก็ทำนะการบ้านไม่ว่าจะมั่วยังไง ก็ทำให้มันมีส่งนั้นแหละ ขอแค่มีงานส่ง ถึงจะมั่ว แค่ให้มีงานส่งก็ไม่ถูกตีแล้ว เจี๊ยบเรียนไม่เก่งหรอกหัวช้า แต่ทำงานส่งตลอด ^O^

จุดเปลี่ยนจริง ๆ คงเป็นตอนเรียนโท และด้วยความที่เจี๊ยบกดดันตัวเองมากไป เจี๊ยบเครียดมากนะ มันโหดร้ายมาก เจี๊ยบต้องเปลี่ยนตัวเองสุด ๆ จากคนไม่ชอบอ่านก็ต้องอ่าน จากคนที่ไม่เก่งภาษาอังกฤษก็ต้องอ่านต้องเรียนซ้ำ ๆ เพื่อสอบให้ผ่าน เพราะไม่งันก็ไม่จบ

ต้องอ่านต้องฟังต้องเรียน และต้องทำความเข้าใจเรื่องยาก ๆให้เข้าใจ ให้รู้จริง เพราะเราต้องเขียนคำตอบในเวลาสอบเยอะมาก สอบสองชัวโมงครึ่ง แต่เขียนแทบไม่ทัน และที่เขียนไปนี้ต้องตรงใจอ.ด้วยนะถึงจะได้คะแนนดี โหด มัน ฮา มากอ่ะ แต่ก็ผ่านมาได้ด้วยดี และเป็นจุดเปลี่ยนที่ดีของเจี๊ยบเลย ^O^

หลายคนถามว่าเรียนโทแล้วได้อะไร ที่แน่ ๆ คือได้ความรู้ แต่ที่เจี๊ยบได้มากกว่าความรู้คือความอดทน ความมุ่งมั่น และเพื่อน ๆ พี่ ๆ น้อง ๆ ที่เราช่วยเหลือกันจนจบ เพราะเรียนโทต้องเรียนเป็นทีมถึงจะจบได้ เรียนคนเดียวโอกาสจบก็มี แต่มันก็ต้องเก่งจริง ๆ แต่สำหรับเจี๊ยบถามเรียนคนเดียว เจี๊ยบคงไม่จบแน่ ๆ มันเป็นอะไรที่เจี๊ยบไม่มีวันลืม และบอกตัวเองว่า ต่อไปนี้ไม่ว่าเรื่องอะไรเจี๊ยบจะตั้งใจ แต่จะไม่ทำอะไรเกินขีดความสามารถของเรา เราต้องรู้เรามีขีดจำจัด เอาแค่แตะ ๆ ขีดพอ และทำให้เต็มที่ ได้แค่ไหนแค่นั่น เพราะเราเต็มที่แล้ว เจี๊ยบยึดหลักการนี้มาตลอด และก็ยังสนุกที่จะเรียนรู้ ถึงเรียนไม่เก่ง แต่ก็ชอบ เอาน่า เจี๊ยบเรียนได้ เจี๊ยบไม่ใช่คนเก่ง แต่เจี๊ยบขอเป็นคนที่มีความรับผิดชอบ รู้ว่าเราต้องทำอะไร และเราควรจะทำอะไร ขอเป็นเด็กหญิงเจี๊ยบคนใหม่ ที่พร้อมจะเรียนรู้ และรับผิดชอบในสิ่งที่เราต้องทำ สู้ ๆ นะเด็กหญิงเจี๊ยบ ^O^

Norarat Jeab
23-10-57