ค้นหาบล็อกนี้

วันจันทร์ที่ 29 กันยายน พ.ศ. 2557

กรีนคอนเสริต ครั้ง 17 ดรามาติก คอนเสริต 28-09-57 ^O^

กรีนคอนเสริต ครั้ง 17 ดรามาติก คอนเสริต 28-09-57 ^O^

เป็นคอนเสริตที่ฉันสนใจมาก และก็สงสัยมากด้วยว่า พี่ฉอดจะจัดคอนเสริตออกมาเป็นรูปแบบไหน ด้วยการที่เป็นคนชอบฟังคลับฟรายเดย์อยู่แล้ว มันอดสงสัยไม่ได้จริง ๆ และดรามาติก คอนเสริต มันจะน้ำตาแตกเปล่า? ^O^

ขอบอกงานนี้ฉันสนุกมากจริง ๆ ฉันอินมาก มันเป็นคอนเสริตที่จัดได้ตรงใจชาวคลับฟรายเดย์แบบฉันสุด ๆ มันใช่มากอ่ะ สำหรับฉันนะมันใช่สุด ๆ ^O^

คอนเสริตนี้ไม่มีป้ายไฟ ไม่มีกองเชียร์ และไม่เหมาะกับคนที่ชอบเต้น แต่มันโดนใจฉันสุด ๆ (เพราะฉันเต้นไม่เป็น 555 ^O^) ฉันอินมากประหนึ่งว่าไม่มีคนอยู่รอบข้างฉันเลย แต่ละเพลงเพราะมาก และนักร้องไม่ใช่แค่ร้องอย่างเดียว แต่มีการแสดงอารมณ์ความรู้สึก คล้าย ๆ ดูละครเพลงเลย แต่เป็นละครเพลงที่เล่าจากชีวิตจริง

 รูปแบบความรักต่าง ๆ มันมีทั้งเศร้ามาก มันก็มีทั้งสวยงามมาก แสงสี และระบบฉากมันสวยมาก เวทีหมุนได้ด้วย และที่สำคัญพี่อ้อยกับพี่ฉอดมานั้งจัดรายการกลางคอนเสริตเลย อยู่ใกล้ ๆ กับที่นั้งตรงกับฉันเลยหล่ะ มันคุมมากนะ กับค่าบัตรที่ฉันจ่ายไป สำหรับฉันมันคุ้มมาก ^O^

การเปิดตัวด้วยเพลงความรักไม่ผิด ด้วยตัวเนื้อเพลง และทำนอง มันสอนอะไรฉันหลายอย่างเลย กับความรัก อันที่จริงที่เราเจ็บปวดและทุกข์ทรมานมันเป็นเพราะความต้องการของเรา การเรียกร้อง และการที่ไม่ได้รับการตอบสนองในรูปแบบที่คาดหวังไว้ โดยไม่รู้ว่าอีกฝ่ายจะรู้สึกอย่างไร แต่จริง ๆ ด้วยตัวความรัก มันเป็นสิ่งที่สวยงามเสมอนะ เพราะไม่ว่าเราจะเจ็บปวดกับความรัก แต่เราก็ไม่เคยหยุดที่จะเรียกร้องหาความรัก ความรักไม่ผิด มันจะผิดหรือถูกมันอยู่ที่อะไร วัดจากอะไร และเอาอะไรมาตัดสิน ความคิดของเราหรือ ? ^O^

ความรักเป็นเรื่องของใจ เป็นเรื่องของความรู้สึก และเรามักทำอะไรแบบไม่มีเหตุผล เหมือนที่เพลงสมการของพี่หมู มูซูได้กล่าวเอาไว้ว่า "ไม่ต้องไปหาคำตอบจะดีไหม ให้รู้ว่ารักก็พอไม่ต้องไปทำความเข้าใจ ขืนคิด ๆ มากไปก็ไม่ได้อะไร ยิ่งทำให้มีน้ำตาและผิดหวัง" ฉันอาจจะร้องไม่ค่อยถูก แต่มันประมาณนี่หล่ะ เป็นอีกเพลงในคอนเสริตที่ฉันชอบมาก

เราไม่รู้หรอกว่าความรักของเราจะจบแบบไหน จะหยุดดีหรือไปต่อดี ใครจะบอกเราได้? เหมือนเพลงเรื่องจริงยิ่งกว่านิยาย ที่บอกว่า "ใครจะบอกได้ว่าเราควรหยุดพักหรือไปต่อ อย่าท้อถ้าเธอทำดีที่สุดแล้ว สักวันความรักจะเป็นของเธอ" ที่พี่อ๊อฟร้องไว้ มันใช่มากอ่ะ

"ไม่ว่ายังไงความรักก็สอนให้เราได้รู้อะไรหลายอย่าง ไม่มีอะไรที่สมหวังได้เสมอ และก็ไม่มีอะไรที่จะผิดหวังตลอดไป แม้มันจะเจ็บปวด แต่บทเรียนและความทรงจำดี ๆ ก็จะอยู่ในใจเรา เรียนรู้ และทำความรักในมือเราให้ดีที่สุด ไม่ต้องไปคิดถึงอดีต ไม่ต้องไม่คาดหวังกับอนาคต แต่อยู่กับปัจจุบันและเผื่อใจไว้เสมอ " นี่คือบทสรุปและข้อคิด ที่ฉันได้จากคอนเสริตนี้ ฉันเข้าใจแบบนี่หล่ะ แต่คนอื่น ๆ ที่ไปดูจะได้อะไร หรือเข้าใจแบบไหนฉันก็ไม่รู้หรอก แต่เชื่อว่าแต่ละคนได้ความประทับใจกลับไปแน่ ๆ จริง ๆ นะ ^O^

คอนเสริตนี้ไม่มีดีวิดีขายนะ แต่สิ่งที่ฉันได้รับและได้เรียนรู้ผ่านบทเพลงต่าง ๆ ที่นำเสนอรูปแบบความรักต่าง ๆ จะติดอยู่ในใจฉันตลอดไป มีประโยคหนึ่งที่แก้มพูด และมันโดนใจฉันมาก คือ "ดีพอ และพอดีกัน" (ประมาณนี่หล่ะ ฉันจำคราว ๆ เอาอ่ะ แก้มบอกว่าได้มาจากพี่อ้อย ^O^)

พี่ฉอดกับพี่อ้อยพูดปิดสรุปคอนเสริตได้ดีมากนะ ทุกวันศุกร์พวกเรามีนัดกันที่คลับฟรายเดย์ การฟังคลับฟรายเดย์ก็เหมือนการที่เราเข้าเรียน มาเรียนรู้ความรักจากชีวิตจริง ของผู้ที่โทรเข้ามา ฉันเข้าเรียนประจำเลย แต่ไม่ว่าจะเรียนรู้แค่ไหน พอเอาเข้าจริงฉันก็ไม่รู้หรอก เพราะความรักไม่มีสูตรสำเร็จ มันอยู่ที่คน 2 คน จะเรียนรู้ และประคองความรักให้ไปได้ จะรอดหรือไม่ก็อยู่ที่คน 2 คน ร่วมด้วยช่วยกัน อะไรประมาณนี้ ฉันเข้าใจแบบนี้นะ ^O^

สุดท้ายขอขอบคุณพี่ฉอดที่จัดคอนเสริตนี้ขึ้นมา ขอบคุณพี่อ้อยพี่สาวใจดีของฉันที่คอยสอนและให้ฉันได้เรียนรู้ด้วยตัวเอง และถึงแม้ฉันจะล้ม พี่สาวคนนี้ก็จะให้สติ และข้อคิดดี ๆ เสมอ ขอบคุณจากใจค่ะ ขอบคุณสิ่งดี ๆ ที่ให้ฉันได้มีโอกาสดูคอนเสริตนี้ ได้ทำบุญกับมูลนิธิพิทักษ์สิทธิเด็ก* ได้เรียนรู้ และสนุกกับการดูคอนเสริต ฉันดีใจและประทับใจมาก มีความสุขสุด ๆ เลยหล่ะ ^O^

 (*เป็นมูลนิธิที่ช่วยเหลือเด็กที่ถูกทำร้าย ไม่ว่าทางร่างกาย และทางจิตใจ เด็ก ๆ น่าสงสารมากนะ คิดดูว่าผู้ที่ถูกกระทำ จิตใจที่แตกสลาย โตขึ้นมาถ้าไม่ได้รับการเยียวยาจะเป็นอย่างไร การเยียวยาช่วยได้แค่เบื้องต้น แต่จิตใจคนมันยากนะที่จะกลับมาดีและสวยงามดังเดิม เป็นเรื่องน่าเศร้ามากอ่ะ )



Norarat jeab
29-09-57

วันอังคารที่ 16 กันยายน พ.ศ. 2557

เพราะรักจึงผูกพัน เพราะผูกพันจึงมีกันและกัน ^O^

เพราะรักจึงผูกพัน เพราะผูกพันจึงมีกันและกัน ^O^

เมื่อวานนี้ฉันได้ไปงานแต่งเพื่อนสมัยมัธยมที่เรียนศึกษานารีมาด้วยกัน เจ้าสาวคือเพื่อนของฉัน เราไม่ได้เจอกันนานมาก ส่วนเจ้าบ่าวก็คือเพื่อนที่อยู่ข้างบ้านเจ้าสาวมาตั้งแต่เด็ก

เมื่อวานตอนได้ดู presentation ฉันประทับใจมาก เจ้าบ่าวกับเจ้าสาวน่ารักมาก ฉันเห็นแล้วหล่ะ ความรักที่สวยงามเป็นยังไง เจ้าสาวและเจ้าบ่าวรักกัน และผูกพันกันมานาน มันไม่สำคัญที่รูปร่างหรือหน้าตา แต่มันสำคัญที่รักกันมากพอจนพร้อมจะดูแลกัน ฉันเห็นแล้วหล่ะ เจ้าบาวถึงจะรูปร่างอวบอั๋นไปสักหน่อย แต่ใส่ใจและดูแลเพื่อนฉันอย่างดีมาก จนเพื่อนฉันประทับใจ เพื่อนฉันก็ดูแลเจ้าบ่าวดีมากมีการเซอร์ไพร์แลกของขวัญกันในงานแต่งด้วย น่ารักจังเลย ^O^

เมื่อวานฉันมีความสุขมากจริง ๆ นะ และอาหารก็อร่อย ฉันกินเก่งมาก จนเพื่อนผู้ชายของเจ้าสาวถึงกับบอกว่า กินเก่งนะครับ ฉันคิดในใจก็มันอร่อยจริง ๆ นะ มีหูฉลาม ปลานึงมะนาว สลัดกุ้งทอด ผัดหมีซั้ว ไก่ผัดโป้ยเซียน ขาหมูกับหมั่นโถ ฯลฯ ฉันกินแทบทุกอย่างเลย ไม่กลัวอ้วนด้วย ฉันวิ่งหนักมาเมื่อวันอาทิตย์ที่ผ่านมา ถึงแม้อาทิตย์นี้ฉันจะพัก แต่ก็กินไปเถอะ เดี๋ยวอาทิตย์หน้าฉันก็กลับไปซ้อมวิ่งแล้ว ตอนนี้บำรุงทั้งกายและใจให้กลับมาแข็งแรงดีกว่า ^O^

กลับมาที่งานแต่งงานเพื่อนฉัน ตอนที่เจ้าบ่าวบอกรักเจ้าสาวบนเวทีมีหลายเวอร์ชั่นมากอ่ะ น่ารักดี เป็นฉันคงเขิน ฉันดีใจกับเพื่อนจริง ๆ เป็นคู่ที่น่ารักและประทับใจฉันมาก ขอให้รักกันตลอดไป รักกันด้วยความเข้าใจนะจ๊ะ หลิน & พี่เอก ^O^

Norarat jeab
16-09-57





วันอาทิตย์ที่ 14 กันยายน พ.ศ. 2557

วิ่งริเวอร์แคว มิซูโน่ กับร่มสีเทา 14-09-57

วิ่งริเวอร์แคว มิซูโน่ กับร่มสีเทา 14-09-57

ตลอดระยะ 21 โล วิวที่สวยงาม ภูเขา ทะเลหมอก ทุกอย่างบรรยากาศและผู้คนทักทายรอบข้าง ให้กำลังใจกัน มันทำให้ฉันมีแรงเพิ่มขึ้น ทั้ง ๆ ที่ใจฉันมันร้องไห้ตลอด ฉันฝืนตัวเองให้ยิ้ม ฝืนใจวิ่งทั้ง ๆ ที่ไม่อยากวิ่ง ตลอดเส้นทางทำให้ฉันได้เรียนรู้ใจตัวเอง นี่แค่ข้อสอบความทุกข์ระดับอนุบาลเองนะ ทำไมฉันถึงห้ามน้ำตาตัวเองไม่ได้ แค่สิ่งที่เข้าใจมาตลอดกับความจริงที่รับรู้ ู้มันไม่ใช่แบบนั้น มันไม่มีอะไร และมันไม่มีอะไรจริง ๆ นะ ฉันจึงตอบไม่ได้ว่าทำไมฉันถึงร้องไห้ คือมันไม่มีเหตุผล แค่มันเสียใจมาก เสียใจที่สุดถึงที่สุด

ตลอดเส้นทาง ฉันไม่ได้คิดอะไรเลย ฉันแค่เฝ้ามองใจตัวเอง ใจฉันมันร้องไห้ไม่หยุด ฉันฝืนไม่ให้น้ำตาไหล ฝืนไปเรื่อย ๆ ฉันมีแรงวิ่งแค่นี้จริง ๆ เวลาที่ทำได้คือ 2.36 ชม. ระยะ 21.5 กม. ฉันเต็มที่แล้ว ฉันบอกตัวเองว่าไม่เป็นไรนะ เก่งมากแล้วเจี๊ยบ

หลายคนสงสัยฉันเป็นอะไร ฉันก็ตอบไม่ได้ ฉันไม่รู้จริง ๆ มันไม่มีเหตุผล แต่มันเสียใจสุด ๆ ฉันพยายามแล้ว ที่จะไม่ให้น้ำตาไหล ใจฉันมันหยุดร้องไห้ไม่ได้เลย ทำไมฉันอ่อนแอแบบนี้ ข้อสอบความทุกข์ระดับอนุบาล ดูดแรงฉันไปหมดเลย และฉันจะสอบผ่านเมื่อไหร่เนีย ? T_T

แล้วถ้าเจอข้อสอบความทุกข์ระดับมหาวิทยาลัย ฉันจะสอบผ่านไหมเนีย นี้แค่ระดับอนุบาล ฉันยังสอบตกซ้ำชั้นตั้งนาน ทำไมมันถึงสอบผ่านยากจัง T_T

พี่ ๆ เพื่อน ๆน้อง ๆ ที่มาด้วยกันก็สงสัยฉันเป็นอะไร ฉันพยายามจะมีความสุขกับพี่ ๆ เพื่อน ๆ น้อง ๆ แล้ว แต่ใจฉันมันเสียใจมาก ไม่ได้ต้องการคำปลอบอะไรทั้งนั้น ไม่ได้ต้องการให้มาสงสารฉัน แค่กอดฉันพอแล้ว แค่นั้น  ยิ้มให้ฉัน แค่นั้นก็พอแล้ว ฉันไม่ได้เป็นอะไร แค่ใจมันร้องไห้ไม่หยุดเท่านั้นเอง

ฉันได้เรียนรู้ว่าน้ำตาของฉันไม่ได้ไหลออกมาจากสมอง แต่มันไหลออกมาจากใจ ฉันพยายามแล้วนะ ทั้งปลอบ ทั้งดุ แต่ใจฉันไม่เคยฟังฉันเลย การหยุดไม่ให้ใจร้องไห้มันยากมาก สำหรับฉันยากมากจริง ๆ

นี่คือสิ่งที่ฉันเรียนรู้มา จากการวิ่งครั้งนี้ว่า มันมีทั้งความสุขและความทุกข์อยู่กับเรา วิ่งไปกับเราตลอดเส้นทาง 21.5 กม. ใจฉันไม่มีแรงวิ่งเลย ใจร้องไห้ไม่หยุดเลย มันไม่อยากวิ่ง มันไม่อยากทำอะไรทั้งนั้น แต่มันก็ต้องวิ่ง มันก็ต้องยิ้ม มันต้องห้ามไม่ให้น้ำตาไหล แต่มันก็มีความสุขกับการที่ผู้คนส่งยิ้มให้ ผู้คนให้กำลังใจ ทิวทัศน์ที่สวยงาม และบรรยากาศการวิ่งที่ทุกคน วิ่งกันสุดพลังจริง ๆ นะ

ขอบคุณพี่ ๆ เพื่อน ๆ น้อง ๆ ทุก ๆ คน ที่พยายามทำให้ฉันยิ้มให้ได้ ขอบคุณที่เป็นห่วง ฉันไม่ได้เป็นอะไรจริง ๆ
และต้องขอโทษด้วยที่ห้ามน้ำตาไว้ไม่อยู่ขณะกินข้าวเย็นเมื่อวานนี้ เลยไม่ได้เดินแจกเค้กที่ทุก ๆ คนเตรียมให้ ขอบคุณมากที่สุด ถึงที่สุดเลยค่ะ ขอบคุณจากใจ ^O^

Norarat jeab
14-09-57




วันอาทิตย์ที่ 7 กันยายน พ.ศ. 2557

วิ่งเซ็นทรัล 7-09-57

วิ่งเซ็นทรัล 7-09-57

จริง ๆ วันนี้เจี๊ยบฝืนใจตัวเองสุด ๆ เลย ช่วงนี้เจี๊ยบไม่อยากวิ่งเลยจริง ๆ ช่วงกม.แรกๆ เจี๊ยบไม่อยากวิ่งเลยจริง ๆ นะ แต่ก็ฝืนใจตัวเองวิ่งไป แล้วก็คิดว่าเอาวะไหน ๆ ก็ตั้งใจมาวิ่งแล้ว เราจะชิล ๆ ไม่ได้ สู้ ๆ นะเจี๊ยบ ^O^

วิ่ง ๆ ไป ก็เจอพี่ ๆ วงเวียนใหญ่มาวิ่งงานนี้ด้วย พี่ ๆ ยังน่ารักกับเจี๊ยบเหมือนเดิมเลย ทั้ง ๆ ที่น้องคนนี้ไม่ค่อยได้เจอพี่ ๆ เลย พี่ ๆ บอกว่ากว่าจะตามเจี๊ยบทันเหนื่อยมาก เดี๋ยวนี้วิ่งเร็วขึ้นเยอะเลย อีกหน่อยพวกพี่จะตามไม่ทันแล้ว ^O^

เจอเพื่อนชมรมสถาวรฯ มาวิ่งเยอะพอสมควร บางคนเจี๊ยบก็ไม่คุ้นหน้าเลยจริง ๆ นะ แต่เจี๊ยบก็ยิ้มให้ รู้สึกโอเวอร์ออร์หญิง จะมาจากชมรมสถาวรด้วย เก่งมากจริง ๆ สุดยอดเลย

งานนี้วิ่งกลางสายฝน ปรอย ๆ อากาศเย็นสบายมาก แถมมีให้ลุ้นแพ็คเก็จที่พักสุดหรูมูลค่า หมื่นกว่าบาท ทุกคนที่วิ่งมีสิทธิ์ลุ้น แจกตั้ง 4 รางวัลแหนะ แต่น่าเสียดายที่1 ใน 4 นั้นไม่ใช่เจี๊ยบอ่ะ เศร้าใจ แต่เดี๋ยวปีหน้าค่อยมาลุ้นใหม่ ^O^

งานนี้เจี๊ยบได้มาวิ่งแบบไม่ทันตั้งตัวเลย พอดีพี่ชายใจดีชวน บอกมีเบอร์ฟรี สนใจเปล่า เจี๊ยบก็ตกลงทันที เพราะความที่มันฟรีนี่แหละ แล้วก็ไปปลุกใจตัวเองให้คึกคัก ๆ  เผื่อความรู้สึกอยากวิ่งจะกลับมา แล้วเจี๊ยบก็คิดไม่ผิดที่ตัดสินใจมางานนี้ ความรู้สึกอยากวิ่งเจี๊ยบเหมือนจะกลับมาแล้วนะ คิดว่าอย่างนั้น^O^

งานนี้เจี๊ยบทำเวลาไป 56.50 นาที ระยะทาง 9.90 กม. ก็โอเคนะ สำหรับเจี๊ยบดีใจที่สุดแล้ว เพราะเจี๊ยบต่อสู้กับใจตัวเองสุด ๆ เลยวันนี้ ก็เป็นการเรียนรู้ใจตัวเองอีกรูปแบบหนึ่ง พอเข้าเส้นชัยคือเจี๊ยบไม่เหลือแรงแล้ว เจี๊ยบไอไม่หยุด และหิวน้ำมาก เจี๊ยบคิดในใจ ทำไมเอาบูชซาลาเปามาตั้งตรงนี้ เจี๊ยบอยากกินน้ำ แต่เอาวะ หยิบซาลาเปามาก่อนแล้วกัน แล้วก็เดินต่อมาก็บูชขนมเค้ก ก็หยิบเค้กมา 1 ชิน ต่อมาก็บูชไอติม ต่อมา.....ก็ยังไม่เจอน้ำสักที จนในที่สุดก็เจอบูชเอส เอาวะน้ำอัดลมก็ได้ ไม่ไหวแล้ว จัดไป 2 แก้ว ซึ่งปกติเจี๊ยบไม่กินน้ำอัดลม แต่ไม่ไหวแล้ว ดีที่บูชเอสมีทั้งน้ำอัดลมและน้ำเปล่า แต่น้ำเปล่าต้องกดน้ำเอง คนต่อแถวเยอะ เจี๊ยบเลยจัดน้ำอัดลมก่อน ก็ดีขึ้นเยอะเลย สดชื่น ^O^

โชคดีเจอพี่ชายใจดีอีก 1 คน ดูแลเราดีมากเลย พี่เขาบอกว่าไหวไหม จะเป็นลมเปล่า กินไอติมไหมเดี๋ยวไปเอาให้ ? แล้วก็ไปเอามาให้จริง ๆ ด้วย พอเจี๊ยบเห็นบูชอิชิตัน เจี๊ยบอยากกินพี่เขาก็ไปเอาให้ใจดีสุด ๆ แถมเป็นตากล้อมถ่ายรูปให้ด้วย ดีใจ ๆ ^O^

ตอนแรกนึกว่าจะไม่เจอใคร เพราะงานนี้เพื่อน ๆ พี่ ๆ น้อง ๆ ที่ซ้อมที่สสส. ไม่มีใครมาเลย แต่โชคดีเจอพี่ชายใจดีทั้ง 2 คน อยู่เป็นเพื่อน งานนี้เลยสนุกมากก ขอบคุณพี่เกลือ Jadesada Ngowcharoenporn ที่ชวนมาวิ่ง และก็ขอบคุณพี่เด็ด Athipu Mongkol ที่ดูแลเจี๊ยบดีมาก ใจดีสุด ๆ เลย ^O^

แถมวันนี้ยังโชคดีได้รู้จักกับน้องเอกภาพ เอกภาพ เกาไสยานนท์ นักวิ่ง ฟูล มาราธอน วิ่งเก่งมากอ่ะ มีซิคแพคที่สวยมากก นับถือ ๆ น้องเอกสอนเทคนิคการสร้างซิคแพคเจี๊ยบด้วย เดี๋ยวต้องลองจัดสักหน่อย เจี๊ยบขอแค่มีกล้ามท้องหน่อย ๆ พอ ไม่ต้องมีซิคแพคชัด ๆ แบบน้องเอกก็ได้ อยากได้หน้าท้องสวย ๆ ^O^

นอกจากนั้น วันนี้ยังได้รู้จักพี่อู๊ด Aud Pharitthanasak พี่ชายใจดีที่ให้ เบอร์วิ่งงานนี้กับเจี๊ยบแบบฟรี ๆ เลย ใจดีสุด ๆ ขอบคุณจากใจค่ะ และยังได้รู้จักกับพี่บ๊อบ Yingyos Ratana-ubol กับลูกชาย พี่บ๊อบขอถ่ายรูปกับเจี๊ยบ และก็พี่เกลือด้วย ดีใจ ๆ นาน ๆ จะมีคนมาขอถ่ายรูปกับเจี๊ยบสักที ปกติมีแต่เจี๊ยบไปขอเขาถ่ายด้วยอ่ะ อิอิ ดีใจที่ได้รู้จักพี่ ๆ ทั้ง 2 คนนะคะ ^O^

พองานวิ่งจบ เจี๊ยบ พี่เด็ด พี่หนก Nokky CU พี่วา พี่วา ทุ่งสง และน้องเอก ก็ชวนกันไปกินข้าวมันไก่ประตูน้ำ อร่อยมากกก วันนี้ขอหลุด 1 วัน มันอดใจไม่ได้จริง ๆ เดี๋ยวค่อยไปวิ่งชดใช้กรรมพรุ่งนี้แล้วกัน

ขอบคุณสิ่งดี ๆ ที่ให้เจี๊ยบได้มาวิ่งงานนี้ ขอบคุณที่ทำให้ความรู้สึกอยากวิ่งของเจี๊ยบกลับมาอีกครั้ง ขอบคุณที่ให้เจี๊ยบได้มีโอกาสกราบสักการะบูชา พระพิคเนตร กับพระตรีมูรติ ขอบคุณที่ทำให้วันนี้เป็นวันดี ๆ สำหรับเจี๊ยบอีก 1 วัน ขอบคุณจากใจค่ะ ^O^

Norarat jeab
7-09-57



วันจันทร์ที่ 1 กันยายน พ.ศ. 2557

งาน Human Run กับการเรียนรู้ที่จะเอาชนะตัวใจเราเอง 31-08-57 ^O^

งาน Human Run กับการเรียนรู้ที่จะเอาชนะตัวใจเราเอง 31-08-57 ^O^

เนื่องด้วยเป็นช่วงวันเกิดของฉันเอง และฉันตั้งใจแล้วว่า งานนี้ฉันอยากทำสถิติให้ตัวเอง ด้วยตัวเลขที่ฉันคิดไว้ คือ 55.55 นาที เพราะฉันไม่เคยทำได้เลย และต้องการแบบเป๊ะ ๆ นะ เอาแบบพอดีเลย ไม่เร็วไม่ช้าไป แต่ขอเป็นเวลาเท่านี้เลย

ทำไมนะหรอ? ก็ตั้งใจไว้ เพราะมันคือตัวเลขแห่งความสุขไง ^O^ ฉันชอบเลขนี้ อยากให้ทุกคนยิ้มหน่ะ อยากให้มีความสุขและลุ้นไปกับฉันด้วย แต่ทำได้หรือเปล่าฉันก็ไม่รู้หรอก แต่ฉันก็เต็มที่นะ ^O^

พอวันจริง ฉันไปถึงที่งานตอนตี4.50 ก็ไปเจอพี่ ๆ เพื่อน ๆ น้อง ๆ ครอบครัวสถาวร เราก็ให้กำลังใจกัน และบางคนก็เป็น staff งานนี้ด้วย ก็ทำงานกันเต็มที่ ฉันก็ให้กำลังใจทุกคน สู้ ๆ กันเต็มที่นะ ^O^

เพื่อนฉันบางคนก็ลง 21 โล เป็นครั้งแรก ฉันก็ให้กำลังใจและบอกให้เต็มที่นะ เอาใจช่วย เพราะรู้ว่าวิ่ง 21 โล มันต้องใช้ใจสู้สุด ๆ เลยหล่ะ ส่วนฉันงานนี้ขอลงแค่ 10 โล พอ แต่ขอให้ได้ 55.55 นาที ฉันจะดีใจมากถึงมากที่สุดเลย ^O^

หลังจากที่วอร์มและเตรียมตัวก่อนวิ่งเสร็จ ฉันก็เข้าไปที่จุดปล่อยตัว รออยู่ตรงแถวหน้า ๆ เลย เตรียมพร้อมเต็มที่ ฉันรู้ช่วงหลัง ๆ ฉันไม่ค่อยฟิตเลย ฉันเหนื่อยง่ายมาก ไม่รู้เพราะออกตัวแรงไปเปล่า แต่มันก็ไปของมันเองอ่ะ  พุ่งเร็วปรื๊ด ๆ เลย ช่วงออกตัวนะ ^O^

เส้นทางวิ่ง 10 โลของงานนี้วิ่งจากสนามหลวง ออกทางม.ธรรมศาสตร์ อ้อมวัดพระแก้ว วิ่งผ่านหน้ากระทรวงกลาโหม ผ่านศาลหลักเมือง วิ่งขึ้นสะพานพระปิ่นเกล้า ต่อด้วยขึ้นสะพานยกระดับ วิ่งตรงไปเรื่อย ๆ เลยเซ็นทรัลปิ่นเกล้าไปนิดนึง แล้วไปกลับตัว วิ่งตรงมาเรื่อย ๆ ลงทางยกระดับ วิ่งขึ้นสะพานพระปิ่นเกล้า วิ่งกลับเข้าจุด finish รวม 9.95 กม. (ตามนาฬิกาที่ฉันจับได้)

ตลอดเส้นทางฉันเหนื่อยมากจริง ๆ ฉันเต็มที่ได้แค่นี้ และฉันก็มีความสุขมากที่ตอนวิ่งฉันเจอเพื่อน ๆ ให้กำลังใจตลอด งานนี้ฉันวิ่งอยู่กลุ่มนำเลย ตอนกลับตัวฉันงงมาก มีคนวิ่งตามฉันมาเต็มเลย นี่ฉันอยู่ต้น ๆ หรอเนี่ย สุดยอดเลยอ่ะ ฉันคิดในใจแบบนี้ แล้วก็วิ่งไปเรื่อย ๆ เท่าที่แรงฉันจะมี ตอนแรกฉันนึกว่าฉันจะทำเวลาไม่ได้แล้วเพราะนาฬิกาฉันจับเวลารวมได้ 55.58 นาที และในชิพจับได้ 55.54 นาที มันเร็วไป 1 วินาที OMG ฉันทำได้ไงเนีย มันคือที่สุดแล้ว แต่มันก็ไม่ได้ 55.55 นาที เพราะมันเร็วไป 1 วินาที แต่ฉันก็มีความสุขมากที่ได้มาวิ่งงานนี้ ฉันสนุกมากจริง ๆ นะ

ฉันเข้าใจงานนี้อาจขรุขระนิดหน่อยเพราะเพิ่งจัดเป็นครั้งแรก แต่บรรยากาศในงานก็สนุกดี มีจุดให้ถ่ายรูปสวย ๆ เยอะเลย มีคอนเสริตพี่สิงโต นำโชคด้วย แล้วพอวิ่งเสร็จฉันยังมีโอกาสได้เป็น staff ช่วยเพื่อนจัดชุดอาหาร ก็สนุกดีค่ะ ทุกคนเต็มที่แล้ว นี่แหละความสุขเล็ก ๆ ของฉัน ^O^

งานนี้ฉันยังได้มีโอกาสส่งต่อคอนแทร็กเลนส์ของฉันให้กับเพื่อนนักวิ่งด้วยกันด้วย ฉันดีใจมากเลยนะที่มีคนสายตาสั้นเท่ากับฉันพอดีเลย ฉันไม่ต้องใช้แล้ว เพราะฉันทำเลสิกแล้ว ถ้ามีคนอื่นได้ใช้ต่อแล้วเป็นประโยชน์กับเขาฉันก็ยินดีมอบให้และดีใจด้วยที่เขามีความสุขกับสิ่งที่ฉันให้ ^O^

ฉันมีความสุขมากจริง ๆ นะ แค่นี้ก็มีความสุขและสนุกที่สุดแล้วในเช้าวันอาทิตย์ของฉัน ยิ้มๆๆๆ ^O^

ขอบคุณสิ่งดี ๆ ที่ทำให้ฉันมีความสุข ขอบคุณสิ่งดี ๆ ที่ทำให้ฉันยิ้มได้ทั้งวันเลย ขอบคุณสิ่งดี ๆ ที่ให้ฉันได้มีโอกาสทำกิจกรรมดี ๆ ขอบคุณจากใจค่ะ ^O^

Norarat jeab
1-09-57