ตลอดระยะ 21 โล วิวที่สวยงาม ภูเขา ทะเลหมอก ทุกอย่างบรรยากาศและผู้คนทักทายรอบข้าง ให้กำลังใจกัน มันทำให้ฉันมีแรงเพิ่มขึ้น ทั้ง ๆ ที่ใจฉันมันร้องไห้ตลอด ฉันฝืนตัวเองให้ยิ้ม ฝืนใจวิ่งทั้ง ๆ ที่ไม่อยากวิ่ง ตลอดเส้นทางทำให้ฉันได้เรียนรู้ใจตัวเอง นี่แค่ข้อสอบความทุกข์ระดับอนุบาลเองนะ ทำไมฉันถึงห้ามน้ำตาตัวเองไม่ได้ แค่สิ่งที่เข้าใจมาตลอดกับความจริงที่รับรู้ ู้มันไม่ใช่แบบนั้น มันไม่มีอะไร และมันไม่มีอะไรจริง ๆ นะ ฉันจึงตอบไม่ได้ว่าทำไมฉันถึงร้องไห้ คือมันไม่มีเหตุผล แค่มันเสียใจมาก เสียใจที่สุดถึงที่สุด
ตลอดเส้นทาง ฉันไม่ได้คิดอะไรเลย ฉันแค่เฝ้ามองใจตัวเอง ใจฉันมันร้องไห้ไม่หยุด ฉันฝืนไม่ให้น้ำตาไหล ฝืนไปเรื่อย ๆ ฉันมีแรงวิ่งแค่นี้จริง ๆ เวลาที่ทำได้คือ 2.36 ชม. ระยะ 21.5 กม. ฉันเต็มที่แล้ว ฉันบอกตัวเองว่าไม่เป็นไรนะ เก่งมากแล้วเจี๊ยบ
หลายคนสงสัยฉันเป็นอะไร ฉันก็ตอบไม่ได้ ฉันไม่รู้จริง ๆ มันไม่มีเหตุผล แต่มันเสียใจสุด ๆ ฉันพยายามแล้ว ที่จะไม่ให้น้ำตาไหล ใจฉันมันหยุดร้องไห้ไม่ได้เลย ทำไมฉันอ่อนแอแบบนี้ ข้อสอบความทุกข์ระดับอนุบาล ดูดแรงฉันไปหมดเลย และฉันจะสอบผ่านเมื่อไหร่เนีย ? T_T
แล้วถ้าเจอข้อสอบความทุกข์ระดับมหาวิทยาลัย ฉันจะสอบผ่านไหมเนีย นี้แค่ระดับอนุบาล ฉันยังสอบตกซ้ำชั้นตั้งนาน ทำไมมันถึงสอบผ่านยากจัง T_T
พี่ ๆ เพื่อน ๆน้อง ๆ ที่มาด้วยกันก็สงสัยฉันเป็นอะไร ฉันพยายามจะมีความสุขกับพี่ ๆ เพื่อน ๆ น้อง ๆ แล้ว แต่ใจฉันมันเสียใจมาก ไม่ได้ต้องการคำปลอบอะไรทั้งนั้น ไม่ได้ต้องการให้มาสงสารฉัน แค่กอดฉันพอแล้ว แค่นั้น ยิ้มให้ฉัน แค่นั้นก็พอแล้ว ฉันไม่ได้เป็นอะไร แค่ใจมันร้องไห้ไม่หยุดเท่านั้นเอง
ฉันได้เรียนรู้ว่าน้ำตาของฉันไม่ได้ไหลออกมาจากสมอง แต่มันไหลออกมาจากใจ ฉันพยายามแล้วนะ ทั้งปลอบ ทั้งดุ แต่ใจฉันไม่เคยฟังฉันเลย การหยุดไม่ให้ใจร้องไห้มันยากมาก สำหรับฉันยากมากจริง ๆ
นี่คือสิ่งที่ฉันเรียนรู้มา จากการวิ่งครั้งนี้ว่า มันมีทั้งความสุขและความทุกข์อยู่กับเรา วิ่งไปกับเราตลอดเส้นทาง 21.5 กม. ใจฉันไม่มีแรงวิ่งเลย ใจร้องไห้ไม่หยุดเลย มันไม่อยากวิ่ง มันไม่อยากทำอะไรทั้งนั้น แต่มันก็ต้องวิ่ง มันก็ต้องยิ้ม มันต้องห้ามไม่ให้น้ำตาไหล แต่มันก็มีความสุขกับการที่ผู้คนส่งยิ้มให้ ผู้คนให้กำลังใจ ทิวทัศน์ที่สวยงาม และบรรยากาศการวิ่งที่ทุกคน วิ่งกันสุดพลังจริง ๆ นะ
ขอบคุณพี่ ๆ เพื่อน ๆ น้อง ๆ ทุก ๆ คน ที่พยายามทำให้ฉันยิ้มให้ได้ ขอบคุณที่เป็นห่วง ฉันไม่ได้เป็นอะไรจริง ๆ
และต้องขอโทษด้วยที่ห้ามน้ำตาไว้ไม่อยู่ขณะกินข้าวเย็นเมื่อวานนี้ เลยไม่ได้เดินแจกเค้กที่ทุก ๆ คนเตรียมให้ ขอบคุณมากที่สุด ถึงที่สุดเลยค่ะ ขอบคุณจากใจ ^O^
Norarat jeab
14-09-57
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น