การวิ่งฮาล์ฟแรกนี้ ฉันออกตัวจากแถวหน้า ๆ เลย ฉันไม่เคยคิดว่าตัวเองจะมาอยู่แถวหน้า ๆ ได้ ช่างกล้ามากจริง ๆ นะเจี๊ยบ ไม่เจียมตัวเองเลย 555 ทำไมฉันถึงคิดแบบนี้น่ะหรอ? ก็แถว ๆ หน้า ๆ อ่ะ มีแต่พวกขาแรง ๆ เท่านั้นที่จะออกตัวจากตรงนั้น แต่ระดับฉันนี่ไม่เคยคิดจะออกตัวจากแถวหน้าจริง ๆ นะ ฉันสู้ไม่ไหวหรอก ^O^
แต่มันจำเป็นเพราะ จุดติดต่อเรื่อง Bib อยู่ติดกับเวที ปล่อยตัวนักวิ่งฮาล์ฟ พอดี และฉันติดต่อเรื่องBib ของฉันอยู่ ด้วยเวลาฉิวเฉียดมากอ่ะ ดีที่ฉันเจอเพื่อนทันเวลาพอดี ตอนนั้นหัวใจฉันบีบและเต้นแรงมาก ฉันไม่ได้ตื่นเต้นกับการวิ่งฮาล์ฟ แต่ฉันลุ้นสุดตัวว่า ฉันจะได้วิ่งหรือเปล่า มันบีบหัวใจมากนะ ถ้าฉันไม่เจอเพื่อนทันเวลา ถ้าเจ้าหน้าที่ไม่มีเบอร์Bib เหลือ ฉันก็คงอดวิ่งแน่ ๆ ให้วิ่งผีฉันไม่ทำเด็ดขาด ฉันถึงลุ้นมาก ๆ ทุกอย่างเป็นเพราะฉันเองหล่ะ ฉันไม่โทษใครทั้งนั้น ก็ฉันประมาทเอง มันก็สมควรแล้ว ฉันจะจำไว้เป็นบทเรียนเลย ไม่เอาแบบนี้อีกแล้ว ตอนนั้นฉันบอกตัวเองแบบนี้ และก็คงเศร้าสุด ๆ T_T
แต่ในที่สุดนาทีสุดท้าย ฉันก็ได้วิ่งทันเวลาพอดี ทันทีที่ฉันติดหมายเลขBibของฉันเสร็จ ฉันก็รีบแทรกตัวเข้าไปอยู่แถวหน้า ๆ เลย เกือบจะหน้าสุดก็ว่าได้ แต่ตอนนี้ฉันไม่คิดอะไรแล้วทั้งนั้น ฉันต้องวิ่งแล้ว ลืมเรื่องวุ่นวายใจออกไปให้หมด เรามาเพื่อวิ่ง และกำลังจะวิ่ง จะคิดเรื่องอื่นไม่ได้ ต้องตั้งสติสุด ๆ เลย ต้องจับความรู้สึกดี ๆ ต้องตั้งสมาธิแล้ววิ่งออกไป ทำให้เต็มที่ มันก็แค่นั้นเอง ^O^
ฉันออกตัวไปกม. แรก ทำเวลาไปเพซ 5.22 ความรู้สึกฉันบอกว่ามันเร็วไป อย่าพึ่งออกตัวแรงแบบนี้ คือมันก็วิ่งได้นะ แต่ฉันรู้ไงว่า ปลายทางฉันจะไม่เหลือแรงเร่งเลยล่ะ มันจะทรมานมากนะตอนนั้น ฉันไม่อยากหมดสภาพก่อนเข้าเส้นชัย มันไม่เท่เลย ไม่ได้ ๆ ต้องเก็บแรงไว้ ลดความเร็วลงหน่อยก็ได้ ฉันบอกตัวเองแบบนี้แล้วก็ลดความเร็วลง ให้ความรู้สึกสบายขึ้น ไม่เหนื่อยเกินไป และก็ไปเบาเกินไป เป็นความรู้สึกที่สบาย ๆ และกำลังดี เร็วกว่านี้ก็ไม่ได้ ช้ากว่านี้ก็ไม่ได้ ฉันเท่านั้นที่รู้เองว่ามันคือความเร็วระดับไหน ก็ฉันซ้อมของฉันมานิหน่า ฉันก็ต้องรู้สิ ใครก็ไม่รู้ดีไปกว่าตัวฉันหรอก จริง ๆ นะ ^O^
ฉันซ้อมและวิ่งเองมาโดยตลอด ซ้อมตามตารางครูดิน ฉันเชื่อครู ครูให้การบ้านมาฉันก็ทำไป บางทีฉันก็ทำไม่ได้ ทำผิดบ้าง แต่ฉันก็ทำนะ ฉันทำจนฉันจับความรู้สึกนั้นได้ จับจังหวะได้ และก็คุมจังหวะตัวเองให้ได้ก็แค่นั้นเอง สุดยอดวิทยายุทธ์ที่ครูดินถ่ายทอดให้ฉัน ฉันก็อธิบายไม่ถูกอ่ะ มันอาจจะฟรุ๊คก็ได้ ฉันก็ไม่รู้ แต่ฉันขอบคุณครูดิน ถ้าไม่ได้ครูดินช่วยฝึก ช่วยสอน ช่วยปรับ ฮาล์ฟแรกฉันคงไม่ดีเกินคาดขนาดนี้ ขอบคุณครูดินจากใจค่ะ รักครูนะคะ ^O^
กลับมาเข้าเส้นทางวิ่งฮาล์ฟกันดีกว่า ที่พัทยามาราธอน ทางโหดร้ายมากนะ มันไม่ใช่ทางขรุขระ หรือทางลูกรัง มันเป็นถนนเรียบ ๆ นี่หล่ะ แต่ที่ว่าโหดคือ มันมีเนินหลายลูกมากอ่ะ เยอะจนฉันนับไม่ถูก มองไกล ๆ นึกว่าสะพาน พอใกล้ ๆ มันไม่ใช่สะพานนิหน่า มันคือเนินสูง ๆ วิ่งขึ้นโคตรเหนื่อยอ่ะ ถ้าไม่ฟิตจริงนะ หมดสภาพแน่ ๆ บอกเลย ^O^
ฉันคุมสติตัวเองสุด ๆ บอกตัวเองตลอด เจี๊ยบอีกนิดเดียวครบกิโลแล้ว ลุ้นเป็นกิโล ๆ ไป คุมจังหวะตัวเองให้นิ่งที่สุด พยายามรักษาความเร็ว ไม่ให้ตกเยอะ วิ่งไปเรื่อย ๆ ไม่ต้องสนใจ ใครจะแซงปล่อยเขาไป และแต่ละคนก็แซงฉันไป ฉันบอกตัวเองว่าไม่เป็นไร เราต้องคุมความเร็วเท่านี้ก่อน อย่าพึ่งเร่ง ยังไม่ใช่ตอนนี้ เวลานี้เรายังเร่งไม่ได้ แต่เราต้องคุมจังหวะไม่ให้ความเร็วตก คุมเพซให้อยู่ไม่เกิน6-7 นาที อย่าให้ตกกว่านี้ สู้ ๆ เจี๊ยบสู้ ๆ นะ ฉันให้กำลังใจตัวเองตลอด ^O^
บรรยากาศวิ่งฮาล์ฟที่นี่ ทุกคนจริงจังมากนะ อาจเป็นเพราะฉันออกตัวจากแถวหน้า ๆ ก็ได้มั้ง ฉันเห็นทุกคนเต็มที่มากอ่ะ และก็วิ่งไปเรื่อย ๆ ไม่ค่อยเห็นคนเดินนะ มีน้อยมาก ทุกคนตั้งใจมาก ทำให้ฉันตั้งใจไปด้วยและวิ่งเต็มที่ ไม่มีหยุดเลยหล่ะ จะมีชะลอตอนกินน้ำ กับหยุดตอนกินเกลือแร่ แต่กินไม่หมดหรอก ฉันกินไปครึ่งขวด มันเยอะน่ะ อร่อยดีนะ ฉันชอบ แต่ฉันก็กลัวจุก เสียดายนะ แต่ช่างมันเถอะ แล้วก็วิ่งต่อ ^O^
วิ่งมาเรื่อย ๆ เจอคนที่รู้จักฉันก็ให้กำลังใจฉัน บอกเจี๊ยบอดทนนะ วิ่งไป ๆ มีพี่ชายคนหนึ่งวิ่งทันฉันในกม.ที่ 12 พี่ชายวิ่งกับฉันประมาณ 200 เมตร ฉันก็ลดความเร็วและให้พี่ชายแซงไป สักพักฉันก็แซงกลับ เราพลัดกันแซง ฉันสนุกมากเลย และพอเข้า กม.ที่ 17 ฉันค่อย ๆ เร่งความเร็วขึ้นมาเรื่อย ๆ พอเข้ากม.ที่ 19 ฉันมีแรงเท่าไหร่ใส่ไปหมด วิ่งแบบไม่สนใจอะไรแล้ว ค่อย ๆ แซงไปทีละคน แซงไปเรื่อย ๆ ใส่ไปให้สุด ๆ พอครบกม.ที่ 21 แต่ก็ยังไม่ถึงเส้นชัยสักที ฉันฝืนตัวเองไม่ไหวแล้ว ฉันลดความเร็วลงนิดนึง และปลอยให้ไหลไป จนฉันเห็นเส้นชัย ฉันก็ค่อย ๆ เร่งขึ้นไปเรื่อย ๆ และเข้าเส้นชัยในที่สุด มันเป็นความรู้สึกสะใจมาก ๆ นะ ฮาล์ฟแรกฉันทำได้แล้ว และได้เวลาดีกว่าที่คาดไว้ด้วย ที่สำคัญฉันไม่ได้เจ็บตัวเลย มีตะคิวกินตอนยืดเหยียดหลังวิ่งเสร็จ เท่านั้นเอง มันเจ็บมากนะ เส้นตึงสุด ๆ แบบไม่เคยตึงแบบนี้มาก่อน แต่ฉันดีใจมากกว่า ที่ฮาล์ฟแรกของฉันผ่านไปด้วยดี ดีใจที่สุดถึงที่สุด ^O^
ถามว่าฉันจะไปมาราธอนได้ยัง? ยังไม่ได้หรอก ฉันมีเป้าหมายว่าต้องวิ่ง 10 โลให้ได้ต่ำกว่า 50 นาทีก่อน วันนี้ฉันบอกครูไป ครูบอกว่าต้องวิ่งฮาล์ฟให้ได้ต่ำกว่า 1.50 ชม. ด้วย ถึงจะไปวิ่งมาราธอนได้ ฉันจะทำได้ไหมเนีย? แต่ฉันก็จะต้องทำให้ได้ในสักวันหนึ่ง ครูบอกว่า ตอนนี้ขอแค่วิ่งฮาล์ฟจบภายใน 2 ชม. ก็สุดยอดแล้ว ฉันคิดในใจว่า สู้ต่อไปเจี๊ยบ ใจเย็น ๆ สักวัน ฉันจะไปมาราธอน ฉันอยากเปิดตัวมาราธอนแรกที่จอมบึง แต่คงไม่ทันแน่ ๆ จะทำได้ยังไง ให้วิ่ง ได้ตามเป้าหมายภายในสิ้นปีนี้ แค่คิดก็เหลือเชื่อแล้ว แต่ฉันก็จะพยายามต่อไป ปีหน้าไม่ทัน ปีหน้าหน้าก็ได้ 55 สู้ ๆ แค่ไม่ท้อไปสักก่อน สักวันต้องได้ไปหล่ะ ^O^
Norarat Jeab
28-07-57
รูปที่ 1 รูปนาฬิกาตรงจุดปล่อยตัว ถ่ายจากตำแหน่งที่ฉันออกวิ่ง ^O^
รูปที่ 2 รูปเวลารวมทั้งหมดที่ฉันใช้ไป
รูปที่ 3 รูปเวลารวม 21 กม.
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น