ฉันเคยมีความกังวลกับตัวเลข ^O^
เมื่อก่อนฉันจะกังวลมาก ไม่ว่าจะเป็นตัวเลขน้ำหนัก ตัวเลขอายุ ที่เพิ่มขึ้น ๆ ทุกวัน และถ้ามันยิ่งเพิ่มขึ้น ก็หมายความว่าฉันจะเป็นคนสูงวัยที่อ้วน ๆ ด้วย ตาย ๆ ฉันไม่อยากเป็นแบบนั้น
ฉันไม่อยากเป็นคนแก่ ๆ อ้วน ๆ และเดินไม่ไหว ฉันไม่อยากเป็นคนแก่ ๆ อ้วน ๆ ที่ต้องให้ลูกหลานจับฉันใส่รถเข็นและพาไปเที่ยว ฉันไม่อยากเป็นคนแก่ ๆ อ้วน ๆ ที่ต้องอยู่แต่ในบ้านและรอลูกหลานมาหา ไม่เอา ไม่เอา ฉันไม่อยากเป็นแบบนั้น
ฉันอยากเป็นคนแก่ที่สุขภาพดี ฉันอยากเป็นคนแก่ที่ช่วยเหลือตัวเองได้ ฉันอยากเป็นคนแก่ที่มีเพื่อนและมีสุขภาพดีเหมือน ๆ กัน มานั้งจิบน้ำชาคุยกันหลังออกกำลังกายเสร็จ
ฉันต้องเปลี่ยนแปลง ฉันต้องเปลี่ยนพฤติกรรมตัวเอง ฉันต้องปฏิวัติฉันจะไม่ยอมใจอ่อนอีกแล้ว ไม่เอา ไม่เอา
เมื่อฉันคิดได้แบบนี้ ฉันก็ค่อย ๆ เปลี่ยน ฉันเลือกกินมากขึ้น ฉันไม่ได้อดอาหารแต่ฉันเลือก และถ้าฉันอยากกินอาหารต้องห้ามฉันก็กินนะ แต่จะไม่กินบ่อย ๆ ฉันไม่อยากเสพติดอาหารหวาน ๆ ทอด ๆ มัน ๆ อีกแล้ว แต่ถ้าฉันอยากกินจริง ๆ ฉันก็กิน เป็นการให้รางวัลตัวเอง ฉันชอบเรียกว่าตบะแตกนั่นเอง ก็มันอร่อยจริง ๆ ฉันอดใจไม่ไหว เอาน่าความสุขเล็ก ๆ แต่อย่าบ่อยเกินไปหล่ะ เดี๋ยวจะหาว่าไม่เตือน
เริ่มแรกฉันยังเปลี่ยนพฤติกรรมการกินไม่ค่อยได้หรอก ฉันเริ่มจากการลดปริมาณอาหาร และออกกำลังกายหนัก ๆ ผลคือฉันผอมจริง แต่มันโทรมนะ มันไม่สดใส และมันไม่มีความสุข และถ้าทำแบบนี้ต่อไปกล้ามเนื้อก็เล็กลงด้วยเพราะถูกดึงพลังงานมาใช้งานหนัก ไขมันไม่ค่อยลดนะ
ถามว่าฉันรู้ได้ไง ไม่เห็นจะยากเลย มันเป็นอะไรที่ง่ายมาก ออกกำลังกายเยอะกินน้อยแล้วร่างกายจะเอาแรงมาจากไหนจริงปล่ะ ? ^O^
เดี๋ยวนี้ฉันเปลี่ยนไปแล้ว ฉันเลือกกินให้ครบห้าหมู่ เน้นโปร์ตีน กับคาร์โบ เพราะฉันวิ่งหนัก ฉันใช้พลังงานเยอะ และฉันไม่อยากโทรม ^O^
เดี๋ยวนี้ไม่มีใครเชื่อว่าฉันอายุ 31 และหนัก 59 กก. มีแต่คนบอกทำไมฉันดูเด็ก และผอม ฉันก็ไม่รู้เหมือนกัน ฉันไม่สนใจตัวเลขของอายุและน้ำหนักแล้ว เพราะมันไม่มีความสำคัญอะไรแล้ว ขอแค่ฉันสุขภาพดี ดูเด็กกว่าอายุจริง และมีความสุขกับการวิ่งและออกกำลังกายมันก็แค่นั้นเอง ^O^
Norarat Jeab
9-06-57
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น